Tańce Standardowe

WALC ANGIELSKI
Walc Angielski w swojej rytmice wydaje się bardzo prosty, wymaga on jednak dobrej koordynacji i sprawności od tancerzy. Miejscem narodzin tego tańca jest oczywiście Anglia. Podobno pierwszy raz zatańczony około 1921 roku. Prawidłowo tańczony sprawia wrażenie lekkiego i płynnego, dającego poczucie wolności. W zamyśle ma przedstawiać dwójkę zakochanych ludzi planujących wspólną przyszłość. Poprzednikami walca angielskiego był walc i boston, mające wielki wpływ na jego powstanie. Na początku poprzedniego stulecia walc był królem tańców, a jego władza niepodzielna. Istniało wówczas wiele jego odmian, m.in. walc francuski, walc niemiecki. Walc ulegał przeobrażeniom, sposób wykonywania kroków i jego tempo stale się zmieniały. Z chwilą wybuchu I wojny światowej, w roku 1914, walc w Anglii został zdetronizowany. Wpływ na to miało nadejście z Ameryki nowych form tanecznych i nowych rytmów. Drugim poprzednikiem walca angielskiego był boston. Powstał w Stanach Zjednoczonych, a pojawił się w Anglii w 1903 r. Muzyką tych czasów była muzyka walca, ale wśród tańczących powstała rozbieżność poglądów, czy należy do nich tańczyć starego walca i bostona tańczono do tej samej muzyki, różnice zachodzące pomiędzy tymi dwoma tańcami były jednak ogromne. Walc był tańcem szybkim i wirowym, boston powolnym. Walca tańczono w tradycyjnym ustawieniu, partnerka naprzeciw partnera. Boston tańczono w tzw. amerykański sposób, czyli partnerka ustawiała sie po prawej stronie partnera i tańczyli przodem w tym samym kierunku. Powstanie i kierunek rozwoju walca angielskiego można przypisać także niechęci Anglików do tańczenia w szybkim tempie. Uważają oni walca angielskiego za dalszą, ale nowoczesną odmianę walca i nazywają go krótko „Waltz”. Dawnego, szybkiego walca nazywają dla odróżnienia „Wiennese Waltz”. Walc angielski grany jest w tempie 29-30 taktów na minutę, oraz w metrum muzycznym 3/ 4.

TANGO
Tango przybyło do Europy jako taniec latynoamerykański, lecz z pewnych względów technicznych takich jak na przykład ustawienie w parze zakwalifikowano i wcielono go do tańców standardowych. Taniec ten łączy w sobie naleciałości wielu kultur i obyczajów. W europie zaprezentowano tango w 1907 roku, nie zostało ono jednak przyjęte bez początkowych komplikacji. Jedna z londyńskich gazet w swoim artykule uznała tango za wysoce nie przyzwoite. Był to dopiero początek, gdyż następnie tango zostało potępione przez papieża. Mimo wielu słowom krytyki płynącym z różnych stron taniec ten rozwijał się w coraz większym tempie. Taniec ten pełen jest szybkich zwrotów, ostrych kształtów przeplatanych miękkimi przejściami. Całość sprawia wrażenie nerwowej atmosfery, kłótni i czasami walki. Tango grane jest w tempie 32-33 takty na minutę, oraz w metrum muzycznym 2 / 4.

WALC WIEDEŃSKI
Historia Walca Wiedeńskiego jest ściśle powiązana z kształtowaniem się dawnych obyczajów. Taniec ten miał bardzo duży wpływ na zmianę podejścia i przełamanie pewnych granic, związanych z panującym ustrojem. Z upływem czasu zmieniało się podejście do dworskich tańców, nie były one już przeznaczone wyłącznie dla wysoko postawionych bogaczy i władców. Każdy mógł tańczyć, bez względu na pochodzenie i stan majątkowy. Walc wiedeński dzięki swojej prostocie i nieskomplikowanym krokom był właśnie tym tańcem, od którego rozpoczynała się rewolucja, stawał się tańcem masowym, a nie jak wcześniej tańcem elitarnym. Aby ustrzec się przed tymi zmianami próbowano wmówić ludziom, że walc wiedeński to taniec niebezpieczny, mogący pomieszać zmysły po przez swój wirowy ruch. W konsekwencji zakaz tańczenia walca utrzymał sie na dworach bardzo długo. Najpóźniej walc przyjął się w konserwatywnej Anglii. W późniejszym czasie walc wiedeński był wprowadzany z coraz to większym rozmachem. Prawdziwego przełomu dokonano na Kongresie Wiedeńskim w 1815 roku, gdzie jeden z arystokratów zainicjował tańczenie walca podczas bankietu. Spotkało się to z powszechnym oburzeniem. Mimo tej sytuacji uczestnicy kongresu powracali na sale balowe aby oddawać się przyjemności tańczenia walca. Z czasem walc wchodził na salony przez co wiele osób musiało się douczać kroków gdyż nieumiejętność tańczenia walca wiedeńskiego była źle widziana w towarzystwie. Walc ten stał się bardzo modny i wręcz pożądany, kto nie tańczył był postrzegany jak dziwak. Jest to jedyny taniec, który miał z początku tak wielu przeciwników, lecz w momencie gdy został już zaakceptowany cieszył się powodzeniem przez długie, długie lata. Doskonałym impulsem napędzającym panującą już modę na taniec była muzyka Johanna Strausa, okrzykniętego ojcem chrzestnym walca. Walc wiedeński grany jest w tempie 60 taktów na minutę, oraz w metrum muzycznym 3 / 4 , co oznacza, że w takcie mamy trzy uderzenia muzyczne.

FOXTROT
Foxtrot w tłumaczeniu oznacza krok lisa. Jest to taniec pochodzenia angielskiego. Cieszący się dużą sławą zwłaszcza na początku XIX wieku. Ma on bardzo charakterystyczny styl, który określa się mianem spacerowego. Dobrze zatańczony foxtrot będzie przepełniony płynnym i zdecydowanym ruchem. Charles Thiebault, były mistrz świata stwierdził, że fokstrot to taniec, który odróżnia chłopca od mężczyzny. Od zawsze był on tańcem, który obrazował prawdziwy, szczególny charakter Anglików. Sydney Hebert powiedział kiedyś; „Zatańcz foxtrota, a powiem Ci jakim jesteś tancerzem”. Stwierdzenie to często mylnie przypisywane jest Marianowi Wieczystemu. W 1912r. pojawiła się powszechna tendencja do zerwania ze zbyt sztywnymi formami tańca i jego stereotypową techniką opartą o pozycje tańca klasycznego. W 1914 r. fokstrota zaczęła tańczyć ludność Nowego Jorku. Nie posiadał on wówczas określonych kroków, tańczony był zupełnie dowolnie. Pierwszym nauczycielem angielskim, który pojechał do USA, aby go zobaczyć i pokazać w Londynie był nauczyciel tańca z Edinburgha, Mc Lennan. W 1915r. w foxtrocie pojawiły się pierwsze figury. Początkiem angielskiego stylu tańczenia była uchwała na drugiej konferencji odbytej w Londynie 10 października 1920 r. ustanawiająca m. in. pierwsze podstawowe kroki Foxtrota: Foxtrot Walk, Chasse, Three Step. W listopadzie 1920 r. odbył się w Anglii pierwszy turniej Foxtrota w tempie 40 taktów na minutę. Obecne tempo to 29-30 taktów na minutę, a metrum muzyczne 4 / 4.

QUICKSTEP
Quickstep jest w prostej linii synem foxtrota, z tym że jest jego szybszą wersją. Foxtrot w swej rytmicznej, bardzo wolnej naturze nie zaspokajał temperamentu tańczącej młodzieży. Ustalono więc tępo i określono zakres figur jaki obowiązywać będzie w tym właśnie tańcu. Na początku 1925 roku liczące się orkiestry taneczne Nowego Jorku zaczęły grać quickstepa. Niestety nie wszedł on jeszcze wtedy do repertuaru tańców obowiązujących na Mistrzostwach Świata, które odbywały sie w Londynie. Po raz pierwszy zatańczono oficjalnie quickstepa w 1927 r. Quickstep grany jest w tempie 50 taktów na minutę, oraz w metrum muzycznym 4 / 4.

Tańce latyno-amerykańskie

SAMBA
Samba to bez wątpienia taniec pochodzenia brazylijskiego do dziś tańczony podczas corocznych parad karnawałowych w całej Brazylii. Nasycony rytmami zachodnio-afrykańskich niewolników z dodatkiem muzyki południowoamerykańskich Indian i Portugalczyków. Początkowo taniec o wymowie religijno-duchowej służący do zaklinania. Dopiero w późniejszym czasie używany w celach rozrywkowych. Najbardziej charakterystycznym instrumentem dla utworów samby były bębny nadające ten specyficzny charakter. Ponieważ taniec ten pochodził od niewolników, tamtejsza arystokracja próbowała walczyć z sambą, okazało się to jednak zbyteczne [8]. Do Europy samba trafiła w 1914 roku, lecz ze względu na swój charakter nie miała zastosowania wśród ludu. Dopiero po zakończeniu II wojny światowej pojawiła się grupa sympatyków tego tańca. Dziś wszyscy znają sambę jako taniec karnawałowy prezentowany przede wszystkim w Rio de Janeiro. Podczas licznych parad tysiące uczestników prezentuje swoje choreografie i kostiumy, przygotowywane czasem przez cały rok specjalnie na to wydarzenie. Podczas tego wydarzenia szkoły samby rywalizują ze sobą o tytuł tej najlepszej. [5]. Różnorodność instrumentów wykorzystywanych w muzyce samby sprawia, że w najprostszym metrum muzycznym jest wiele rytmów bardzo skomplikowanych. Prawie każdy instrument osobno rozkłada akcenty muzyczne możliwe do zinterpretowania. Dzięki temu samba posiada bardzo dużo kombinacji rytmu. Najbardziej charakterystycznym elementem jest nieustanna praca bioder i kolan nadająca całemu ciału sprężysty ruch. Muzyka samby grana jest w tempie 45-56 taktów na minutę oraz w metrum muzycznym
2 / 4 co oznacza, że w trakcie mamy dwa uderzenia muzyczne ćwierćnutowe, przy czym drugie uderzenie jest mocniej akcentowane.

CZA-CZA
Cha-Cha to stosunkowo młody taniec, który przywieziony został z Kuby. Styl cza-czy ulegał zmianom, które wymuszane były przez nowe trendy muzyczne wprowadzane z biegiem czasu. Podczas tych wszystkich przeobrażeń pozostawał jeden bardzo charakterystyczny element, a mianowicie rytmiczność stóp. Ostateczna forma taneczna zatwierdzona została dopiero w 1953 roku. Cha-ch-cha grana jest w tempie 33 takty na minutę, oraz w metrum muzycznym 4 / 4.

RUMBA
Rumba uważana jest za „królową” wszystkich tańców latynoamerykańskich. Słowo „rumba” pochodzi najprawdopodobniej z języka Bantu-Gongolese, w którym znaczy tyle co „schodzić”. Do USA i Wielkiej Brytanii rumba dotarła w późnych latach 20-tych. Amerykański jazz i swing miały duży wpływ na kubańskie orkiestry. Amerykański styl synkopowania upodobnił się do rytmu rumby, tworząc skrzyżowane formy tej muzyki. Rumba jest tańcem wolnym i nastrojowym, z charakterystycznym ruchem bioder występującym w każdym kroku, z klasycznymi liniami, które w efekcie dają piękną interpretację. Jest wyrazem uczucia partnerów. Mężczyzna w tym tańcu uwodzi kobietę, jednocześnie zachowując swoją siłę i zuchwałość. Kobieta jest w dystansie, znająca swoją wartość i zawsze wyglądająca pięknie. Jest to taniec nie wymagający dużych przestrzeni, w tym znaczeniu rumba jest tańcem statycznym, nie progresywnym. Taniec ten grany jest w tempie 22-29 taktów na minutę, oraz w metrum muzycznym 4 / 4.

PASSO-DOBLE
Paso-doble to taniec pochodzenia hiszpańskiego nawiązujący do corridy i flamenco. Występuje tu charakterystyczny podział ról. Partner podczas tańca wciela się w rolę torreadora. Partnerka natomiast zastępuje czerwone sukno, którym torreador wabi byka na arenie. W tańcu tym można wyodrębnić dwie części: pierwsza to wejście na arenę, druga zaś to walka. Muzyka w passo-doble ma charakter marszowy dzięki czemu łatwo jest zbudować napięcie i dramaturgię niezbędną do przekazania emocji tego tańca. Podczas tańczenia tancerze nie mogą sobie pozwolić na improwizację, gdyż utwór ma bardzo specyficzny układ. Raz ułożona choreografia musi być zatańczona od początku do końca. Paso-doble grane jest w tempie 62 takty na minutę, oraz w metrum muzycznym 2 / 4.

JIVE
Jive powstał na bazie takich tańców jak swing i jazz. Do Europy trafił wraz z amerykańskimi żołnierzami ok. roku 1940. Do pewnego momentu zwany boigie-woogie. Po kolejnych modyfikacjach wprowadzanych przez anglików został nazwany jivem i wprowadzono go do tańców turniejowych. W swojej dynamice i ekspresji zbliżony do rock and rolla, pozbawiony jednak akrobatyki. Bardzo wesoły i dynamiczny taniec przepełniony podskokami i wykopami. Muzyka w jivie jest bardzo dynamiczna. Sam taniec wymaga od tancerzy bardzo dobrej kondycji fizycznej. Jive grany jest w tempie 44 takty na minutę, oraz w metrum muzycznym 4 / 4.